admin
Edirne’de iş bulmak için gittiği sanayi sitesinde 1992 yılında lastikçide satış elemanı olarak işe başlayan ve uzun müddet lastik bölümünde çalışan Remziye Cankıran, 2010’da işsiz kaldı. Cankıran, işsiz kalmasının akabinde endüstride oto elektrikçi olan eşinin de dayanağı ile kendi dükkanını açmaya karar verdi. Birinci 2 yıl yalnızca lastik satışı yapan Cankıran, piyasadaki rekabetin artması ile kolları sıvayarak tamir işine de girdi. 2013’te sökme takma makinesi, tamir ekipmanları, kriko ve balans ekipmanları alan Cankıran, 2016’ya kadar tek başına işletmesini ayakta tuttu. 2016 yılında göğüs kanserine yakalanan Cankıran, bu nedenle işletmesine yardımcı eleman alarak yoluna devam etti. Bir yandan kemoterapi tedavisi gören Cankıran, işinin motivasyonu ile 2 yıllık tedaviyle kanseri yendi. Hala işinin başında lastik söküp takan Cankıran, hemcinslerine örnek oluyor.
‘İLK BULDUĞUM İŞ BUYDU’
Lastik işinin, aklında olan bir iş olmadığını, mecburiyetten başladığını belirten Cankıran, “1992’de girdim kesime, o devir işe gereksinimim vardı. Birinci bulduğum iş de lastik dükkanındaydı. Bir yerde çalışıyorsam, ekmek yediğiniz yere randıman vermem gerektiğine inanan insanlardanım. O yüzden de işe herhalde biraz fazla sarıldım ki 1992’den 1994 yılına kadar satış olarak çıktım. Daha sonra 1994 yılında evlendim. 1992’den 2010 yılına kadar Edirne’de farklı lastik dallarında çalıştım. 2010 yılında yine mecburiyetten ötürü çalıştığım iş yeri dükkanını satışa çıkarttı, haliyle biz de işsiz kaldık. O saatten sonra öteki bir meslek yapamayacağım için kendi dükkanımı açtım ve maceram o denli başladı. Yalnızca lastik satışı olarak açtım dükkanımı, montajı ve tamiri başka arkadaşlara yönlendirdim. Fakat baktım ki 2012’de bütün lastik tamircileri tıpkı vakitte sıfır lastik de satıyor. Dedim o vakit bu bu türlü olmaz, kuralları eşitlemem lazım. ‘Rekabetse yanlışsız bir rekabet olsun, koşullar eşit olsun’ dedim. Kendi servisimi kurdum. Sökme takma makinesi aldım, tamir ekipmanları aldım, krikolarımı, balans ekipmanlarımı aldım” dedi.
‘BAŞARI KİMSEYE GÜMÜŞ TEPSİDE SUNULMUYOR’
Cankıran, 2010 yılında dükkanını eksi sermayeyle açtığını anlatarak, “2010 yılında aslında dükkanımı açarken sıfır sermaye değil eksi 45 sermayeyle açtım. Borcum vardı, çalışmam gerekiyordu lakin çalışabileceğim bir iş yoktu. Kendi bildiğim işi yapmalıydım. Toptancılarımın bana olan inancıyla eksi sermayeyle dükkan açtım. Çok büyük bir risk aldım lakin hayat o denli bir şey. Muvaffakiyet kimseye gümüş tepside sunulmuyor, siz çabalarsanız geliyor. O formda devam ettim” diye konuştu.
‘İŞİM AYKATA KALMAM İÇİN BANA GÜÇ VERDİ’
Cankıran, 2016 yılında kansere yakalanana kadar dükkanında tek başına tamir yaptığını belirterek, “2016 yılında bir hastalık geçirdim, göğüs kanserine yakalandım lakin çok şükür ki işim vardı, beni ayakta tuttu. Zira çalışmam için bir sebep vardı, ayakta kalmam için bana güç verdi. O kemoterapi süreçlerinde işe devam ettim. Bir ameliyat geçirdiğim için sol kolumdaki lenfler de rahatsızlık ilerlemesin diye alındı. Haliyle ağır kaldırmam yasaklandı. Ondan sonra eleman çalıştırmaya başladım. Bir iki eleman çalıştı, çıraklık eğitimine yazdırdım. Daha sonra oğlum yanıma geldi, şu an oğlumla birlikte hala devam ediyoruz” dedi.
‘KÜÇÜMSEYİP DÜKKANA GİRMEYENLER OLDU’
Sanayide çalışmanın birinci başlarda güç olduğunu anlatan Cankıran, “İlk 10 yıl kapalı cezaevi üzereydi zira dışarıya çıkamıyorsunuz. Sizi görüyorlar, duruyorlar, sizin yanınızda sohbet etmiyorlar. İşte ‘Bir bayan bu işi nasıl yapar’ diyor. Bu türlü acayip bakışlar oldu. ‘Bir bayan var’ diye küçümseyip dükkana hiç girmeyenler de oldu. Onlar bunu yaptıkça ben daha da hırslandım, daha da kendi geliştirdim. Aşağı üst 30 yılım geçti burada, benim tırnaklarımı hiç ojeli formda göremezsiniz. 30 yıldır hiç oje sürmedim” diye konuştu.
‘SANAYİ ESNAFI BANA BÜYÜK DAYANAK VERDİ’
Hemcinslerine çalışma hayatıyla ilgili tavsiyelerde bulunan Cankıran, “Önce kendilerine hürmetleri olsun, sonra işlerine hürmetleri olsun. Bir insanın kendisine hürmeti varsa, işine hürmeti vardır. İşine hürmeti varsa, topluma hürmeti vardır. 30 yıl evvel bu endüstriye geldiğimde kimi şeylerden ödün verdim. Hiç kimse beni bu endüstride etekle göremez. Topuklu ayakkabıyla göremez, hakikat düzgün makyajla göremez. Zira benim çalıştığım ortam bunu kaldırmaz. Onlardan biri olduğumu kabul ettiğim için onlar da beni bu kadar kabul ettiler. 2016 yılında kansere yakalandığımda şu sanayi esnafı bana o kadar büyük bir dayanaktı verdi ki; bana bir defa kendimi hasta hissettirmediler. Bir defa bana gelip de ‘Senin neyin var’ diye sormadılar” dedi.
